برای تو می نویسم

 برای تو که ، بی تو ،هر لحظه شوکران نابی از جنس مرگ می نوشم . مرگ ِ سختی ست و توان ِ شِکوِه افلیج ...

برای تو مینویسم .

 برای توکه در فریاد اشکهایم ، لالایی ِ عشق  زمزمه کردی ... برای تو که باور نکردی هنوز در سرخی چشمهایم می شود تو را حس کرد ...

برای تو می نویسم .

 برای تو که دفتر زندگیَم را پر کردی از سطرهای دلتنگی و انتظار...

برای تو می نویسم .

 برای تو که اولین و آخرین احساس جان گرفته ام بودی ...

برای تو که بعد ِ تو هرگزبه شاه بیت عاشقانه ای دل نخواهم بست ...

همه ی حرفهایم برای توست

برای تو که بی بهانه رهایت کردم

حرف از وداع بود ونا تمام ماندن عشقی جاودان

از فاصله های بیرحم و گره خوردن ِبی معنی ِ قلبهایمان

حرف از فراق بود

از جدایی ِ ناجوانمردی که بیش از تو، مرا به آتش کشید .

بارها گفته بودم ، نفسهایم به شماره می افتد وقتی اشکهایت را بر گونه جاری می بینم

اما بازدر پایانی ترین دیدارمان بی اعتنا به انجماد ِ نگاهم ،  گریستی ...

 همان لحظه ی کبود ، نوسان قلبم ایستاد

و تو

به سادگی تمام فاصله های بینمان از کنارم گذشتی ...

زمان تلخ بود

تو در عبور و من مبهوت

به تنهایی آلوده و چشم براه کلام آخر

نه چشم نای باریدن داشت و نه زبان مجال یکه تازی

نماندی

بی هیچ خداحافظی

وقتی که رفتی 

 به وسعت تمام ذره های آبی ِ آسمان دلتنگت شدم

و در حسرت ِ دوستت دارم هایی که هرگزبر زبان نیاوردم قلب سیاهم را له کردم ...

آسوده تر بگویم

وقتی که رفتی

در خود شکستم ...

برو

و هرگز به قصد دیدارمن بر نگرد

این دیگر" من " نیستم

یک قلب زنگار گرفته است ...

توده خاکستر باران خورده ای که رمق برخاستن ندارد ...

میدانم ملامتم میکنی

ولی به نجابت چشمهای بارانی ات  سوگند که منهم این بازی را به بی وفایی باخته ام ...

برو

من  درتماشای عکسی غبار گرفته پای ِحرفهایت می نشینم و صورتی ترین مثنوی  را می سرایم ...

برای من  زیارت ضریح ِمهربانت در قاب قدیمی یک خاطره ی ِ گنگ بس است ..

برای من ، نوشتن از تو به بزرگی تمام عشقهای دنیا غنیمت است ...

دلتنگی ِ من ارزانی تمامِ دقایق ِ شادمانی ات ...

به خدا می سپارمت و برای آبی ماندن روزهای دلخوشی ات به درگاه خدا خالصانه سجده میکنم ...

                                         ن اشک دلتنگی 

"

  دستم را به سراسر شب کشیدم

زمزمه نیایش در بیداری انگشتانم تراوید

خوشه ی فضا را فشردم

قطره های ستاره در تاریکی درونم می درخشید

و سرانجام

در آهنگ مه آلود نیایش ترا گم کردم

میان ما سرگردانی بیابانهاست

بی چراغی شبها ، بستر خاکی غربتها ، فراموشی آتشهاست .

میان ما هزار و یک شب جستجوهاست   " : سهراب