یادت میاد روزی رو که برای رفتن ماه رو بهونه کردی ؟ گفتی شب نزدیکه باید رفت !!!هنوز رنگ نگات خواب چشامه وقتی به پرنده سیاه آسمون زل زدی و گفتی عاشق سفرم خوب میدونستی اگه دستامو رها کنی دلم به بزرگی آسمــون بارونی میشه ... گفتی وقت رفتن نمیخوام چشماتو ابری ببینم ... منم مثه بچه ها بغض کردم که گنــاه من نیست نم نم بارونه . خندیدی .. برای قایم کردن خیسی گونه هات خندیدی .

نمیدونستم اون روزا مثل باد می گذره و لخظه ای میرسه که فقط و فقط می تونم با مــداد رنگیای خیـالم یه خـاطره ی قدیمی رو نقاشی کنم و امروز ثانیه های سنگینی روی دقایقم نشسته که به اندازه همه ی لخظه های بودنم نبودنت رو گریه کردم ...

           چه دردیه خدایا

              نخواستن اما رفتن

                برای اونکه سایه ست

                  همیشه رو سر من

             کسیکه وقت رفتن

               دوباره عاشقم کرد