معمولاْآدمهای گرسنه زود از زندگی سیر میشوند
بارها پوچی ام راگریسته و بلور واژه هایم را اشک ریخته ام...
هوا بس ناجوانمردانه سرداست وعجیب است نامردمی ما آدمیانی که از هول سرما جامه افزون کرده ایم اما در مقابل گامهای برهنه کودکی خیابان خواب درنگ تجربه نمی کنیم و چون مجال ایستادن میرسدبربهای قناعت چانه می زنیم .سنگین است خواب آریاییمان که بر آهی یخ زده اعتنا نمی فروشیم .
براستی زندگی یافتن سکه ده شاهی در جوی خیابان است؟!؟!؟