گفته بودم که شبی بر سنگفرش قلبت دست نوشته هایم را کتیبه می کنم  صبح شد سپیده سر زده است و من بی رمق از راهی که تا نیمه پیموده ام بر اوج  صخره های ناشناخته ی قلبت می نشـــــینم و خاطـــــــــره ها را پس می زنم ..........به یـــــاد می آورم بارها برایت نوشتــه ام < من ٬ و دلتنگ ٬واین شیشه ی خیس . می نویسم وفضا . می نویسم ٬ و دو دیوار ٬ وچندین گنجشک . یک نفر دلتنگ است  >  دلتنگی من نه شیرین ٬نه تلخ و نه مزه ی گس میدهد دلتنگی من به بزرگی فاصله ایست که خوابم را بر هم زد  به دوام لحظه های بی حضور تو.  

بازهم رخوت احساسم را حس میکنم  باز رفتنت را بی هیچ دلیـلی می پذیرم دوباره به همان  « این نیز بگذرد ها » دلخوش میکنم دوباره می ایستم و در گوش دلتنگیها نغمه ی نابودی میخوانم  من به هیچ دل بسته ام . می شود  گذاشت و رفت نمیتوان ماند و جا ماند ٬ باز هم ادامه میدهم  چون پذیرفته ام که همیشه فاصله ایست دچار باید بود و گرنه زمزمه ی حیات میان دو حرف حرام خواهد شد و ... عشق صدای فاصله هاست . صدای فاصله هایی که غرق ابهامند . -ـ نه ٬صدای فاصله هایی که مثل نقره تمیزند و با شنیدن یک هیچ می شوند کدر . 

             عاقبت او هم مرا تنها گذاشت

                   تشنه را در حسرت دریا گذاشت

                      من به ماهیها نگفتم می رود

                         او برید و رفت و من را جا گذاشت

                بر دل دریا نگاهی کرد و رفت

                   اشک را در چشم ماهیها گذاشت

                       با نگاه ساده ی چشمان خود

                           بر نگاهم خطی از رویا گذاشت

                سهم من شبهای بی او طی شدن

                    سهم مجنون را غم لیلا گذاشت

                        در دل شبهای بی پایان درد

                           عاقبت او هم مرا تنهــا گذاشت

    برای تو                                          

تازیانه ی بیرحمی چنان بر سیمای زمانه سیلی می زند که فرصت مرور دفتر گذشته را نمی دهد شاید زمان برای ورق زدن برگهای آتیه سفسطه ای تازه می اندیشد اکنون مثال کودک نو پایی که بادبادک شوقش در جو اندوه گمشده مرگ گلهای اقاقیا را باور کرده ام

                                           ن   اشک دلتنگی .