نوشته هایم جان میگیرند وقتی دلتنگیم را می فهمی ...
مرگ رنگ میکنم هر روز وشب تا رنگ مرگ را ببینم ...
رسوخ دلتنگیهایم را نقاشی کرده ام نگاه کن!
این همان رود گل آلود ،،،، تو یک روز گفتی گاهگاهی به خوابت آمده
این هم آن گیاه کویری ،،، دلت برایش تنگ شده بود مگر نه ؟
تصویر آن پیرمرد را هم نوشته ام !... همان که گفتی روزها می آید و با کلمات ذهنت خلوت میکند
اینجاآسمان ابریست . انگارصدای شکستن قلبم را شنیده ...
این نقاشی هم طعم آه میدهد ، روز تدفین احساسم ... هنوز هم باور نمیکنی ؟
بگو اینجا چرا ساده گوییهایت مثل آسمان آبی نیست ؟
یا چرا اینجا دوستت دارمهایت رنگ باران ندارد ؟
برایم خانه ی قلبت را نقاشی کن
میخواهم بدانم رنگ بودنم برای تو چه رنگیست ؟
اینهم آخرین نقطه چینهای یادگاری از تو ..
رنگ کم میاورم تا تیرگیها را خط خطی کنم.. دوباره انگارنور چشمهایم رنگ خاک است وزمان لحظه های واپسین ایستادن راعجولانه می طپد ...
« نازنین مرا به خاطره نه به خاطر بسپار »
ن اشک دلتنگی
پی نوشت : این هفته هیچی ندارم
پی نوشت : سال نو همگی مبـــــــــــــــــارک