خــــــــــدایا !!!

این دنیا همون زندونیه که تو برام ساختی ...

این نوشته ها همون حصاریه که تو خواستی تا آخر دنیا اسیرش بشم ...

تاریکیه این صفحه ، سیاهی ِ تقدیری بود که روز اول ندونسته قبول کردم ....

مگه یه پرنده ی بی جون چقدر تو قفس تاب میاره ؟؟؟

خسته شدم ... دیگه رمق ِ بال زدن تو این قفس رو ندارم ....

تو برام بگو تو این دنیا به چی دل خوش کنم که یه روز از دستش ندم ...

با چی خودمو گول بزنم که زمونه ازم پس نگیره ؟؟؟

به کی حرف دلمو بگم که تلخی ِدلتنگیامو باور کنه ؟؟؟

کاش یکی از اون چراهای همیشگیمو جواب میدادی !!!

از اون جوابایی که آرومم میکنه و میدونم که حقیقت داره .. از همونا که باورش آسونه ...از موعظه ی آدما متنفرم

من فقط از خودت جواب میخوام .. از خود ِ خودت

تو که میدونی پر زدن تو این قفس توان ِ زیادی میخواد ...

من این توان رو ندارم ...

پس نای ِ نفس کشیدن رو هم ازم بگیر ...

سرزنشم نکن !!!

تکرار ِ دوباره ها داره دیوونم میکنه ...

خیلی دلم گرفته ...

دیگه نمی تونم ادامه بدم ...

حس میکنم به آخر خط رسیدم ...

همونجایی که ازش میترسیدم ...

خــــــــــــــــــدایا !!!

امشب فقط

دوتا بال از جنس مرگ و یه آسمون ِ بارونی میخوام ...