نگاه کن! این منم .ببین چه سرسبز به شاخه های عــریان حقیقت آویزان شده ام ٬می دانم تو مثل همان روزها به افکار تازه متولد شده ام می خندی .

هیچ میدانی امروز دلم بیشتر از آنچه که فکرش را بکنی به تبسم محتاج است . کاش آن لحظه که ناب ترین احساس را با پاکترین کلمات آمیختی اینک بود همان که تا اوج آسمـــان پروازم داد و تو سرخی گونه هایت را پشت آب پنهان کردی ٬ چقدر لحظه ای را که لحن صدایت از شرم نوسان پیدا میکرد را دوست داشتم ...و صدای خنده هایت بارها در ناباوریهای حافظه ام تکرار می شود .

راستی برایت نگفتم تازگیها فکرهای مبهم مغزم را میخورد نمیدانم از کدام پرنده اسیر قفس الهام میگیرد ؟ خیلی وقت است صدایم میکند . اما صــدایش را گنگ و در هم می شنوم . هر چه تلاش میکنم رهایم نمیکند ٬ بعضی وقتهـا تا دالانهای تنگ و نم گرفته به دنبالش می روم ولی نمی فهمم آوازش کجا رخنه کرده ؟

می ترسم

از خشکی کاکتوس گلدانمان میترسم ٬ از کالی یک سیب کرم خورده ٬ از داد و بیدادهای نیمه شب باد ٬ از زوزه های سگهای ولگرد گرسنه ٬ سنگینی هوا ٬ به خدا از بزرگی خدا می ترسم ...

فراموش کردم برایت بگویم آن غنچه که همیشه تعریفش را می کردم نشکفته پژمرد منهم فقط توانستم برایش گریه کنم شاید هم اشک چشمانم خشک شده که نمیتوانم گریه کنم؟!

ببین چقدر تنها مانده ام که واژه های عادی و روزمره ات را مو به مو حفظ کرده ام !نگاه کن چطور همان خوابهای مخملی که برایم آرزو میکردی رنگ کابوس گرفته و از نیمه شب تا صبح بی قرارم میکند ... اینهم از همان ترسهای همیشگی ام است که به قامت ظریف لاله عبــاسی باغچه  تکیه کنم و در انتظار سایه به خورشید ظهر مرداد خیره شوم

ا اشک دلتنگی